ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΡΟΖΑΒΑ-ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΡΙΑ

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Επανάσταση της Ροζάβα – Βόρειας Συρίας είναι μία συνέλευση συντροφισσών-ων από τον α/α χώρο η οποία συγκροτήθηκε με σκοπό να διοργανώσει μια εκδήλωση αφ’ ενός για την Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία και αφ’ ετέρου να θέσει το ζήτημα της Κοινωνικής Επανάστασης στον ελλαδικό χώρο και ευρύτερα στην Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Ήδη η πρωτοβουλία έχει συμμετάσχει σε δράσεις αλληλεγγύης, όπως στην πορεία στις 25 Ιανουαρίου που διοργάνωσε το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν και η επαναστατική νεολαία Κουρδιστάν καθώς και στην πορεία της 27ης Ιανουαρίου όταν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα αλληλεγγύης της Διεθνιστικής Κομμούνας της Ροζάβα.

Αναμφισβήτητα η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία χαρακτηρίζεται ως η επανάσταση της εποχής μας καθώς μετά από πολλά χρόνια και δεκαετίες έχει μπει σε πρακτική εφαρμογή ένα επαναστατικό κοινωνικό εγχείρημα και πείραμα που αμφισβητεί εμπράκτως το έθνος-κράτος ως τον μηχανισμό διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων, το πολιτικό σύστημα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας” αλλά και την οικονομία της αγοράς.

Μετά την Ισπανική αναρχική Επανάσταση του 1936-’39, την τελευταία επανάσταση που σφράγισε μια ιστορική περίοδο, αυτή του εργατικού κινήματος (1848-1939), ένα εγχείρημα που αγκάλιασε εκατομμύρια ανθρώπους στις περιοχές της ισπανικής επικράτειας που είχε αποκρούσει το πραξικόπημα του Φράνκο, η Επανάσταση στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία έρχεται να διαψεύσει τον μύθο των απολογητών του καπιταλισμού και του κρατισμού αλλά και τάσεων μέσα στα σύγχρονα κινήματα αντίστασης, ακόμα και αναρχικών συμπεριλαμβανομένων, ότι η εποχή των επαναστάσεων έχει παρέλθει και ανήκει στο παρελθόν.

Η Ισπανική Επανάσταση ήταν η τελευταία επανάσταση μιας ιστορικής περιόδου που αμφισβήτησε το Κράτος ως τον μηχανισμό που μονοπωλεί τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων. Η ήττα του εργατικού κινήματος οφείλεται στον θρίαμβο των οπαδών του κρατισμού εντός του εργατικού κινήματος που παρά τον διακηρυγμένο στόχο της ακρατικής κομμουνιστικής κοινωνίας αφού ο κομμουνισμός είναι μια κοινωνία χωρίς κράτος, επικράτησε η θεωρία και πρακτική εφαρμογή του ενδιάμεσου μεταβατικού σταδίου, δηλαδή το “εργατικό κράτος” που αντί να αυτοδιαλυθεί όπως προέβλεπε η μαρξιστολενινιστική θεωρία οδήγησε στα πιο ολοκληρωτικά και αυταρχικά κράτη και καθεστώτα της ιστορίας, π.χ Σοβιετική Ένωση,
Κίνα και αλλού, επιβεβαιώνοντας την πρόγνωση του Μπακούνιν από την δεκαετία του 1860 για την κατάληξη της πρακτικής εφαρμογής του ενδιάμεσου σταδίου μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.

Ο θρίαμβος του κρατισμού και η ήττα του εργατικού κινήματος είχε ολέθριες συνέπειες στην ιστορική εξέλιξη της πάλης των τάξεων και των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο και την ανασυγκρότηση του καπιταλισμού στην κατεστραμμένη Ευρώπη, το πεδίο των κοινωνικών επαναστάσεων μετατοπίστηκε στον Τρίτο Κόσμο με αφετηρία τα αντιαποικιακά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και αντάρτικα στην Κίνα, το Βιετνάμ, την Αλγερία, την Κούβα, την Αφρική, την Νικαράγουα και αλλού.
Όμως όλες αυτές οι επαναστάσεις υιοθέτησαν από την Δύση το έθνος – κράτος ως το μοντέλο “απελευθέρωσης” από τον αποικιοκρατικό ζυγό των βιομηχανικών ανεπτυγμένων δυνάμεων της Δύσης ενώ μιμήθηκαν σε οικονομικό-πολιτικό επίπεδο το ολοκληρωτικό και αυταρχικό μοντέλο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή την πλήρη κρατικοποίηση της οικονομίας και των μέσων παραγωγής και την δικτατορία της κρατικής γραφειοκρατίας που επανδρωνόταν από το κόμμα μπολσεβίκικου τύπου που ηγείτο του αντιαποικιακού απελευθερωτικού κινήματος.

Παρόμοια οπτική είχε και το κουρδικό επαναστατικό κίνημα όπου το PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν) το οποίο διεξάγει από το 1984 ανταρτοπόλεμο κατά του τουρκικού κράτους στο Βόρειο Κουρδιστάν είχε στόχο την δημιουργία ενός εθνικού κουρδικού σοσιαλιστικού κράτους. Όμως από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και κυρίως από την δεκαετία του 2000, ο στόχος της δημιουργίας ενός κουρδικού εθνικού κράτους απορρίφθηκε και προωθήθηκε η ιδέα ενός συνομοσπονδιακού κοινωνικού μοντέλου που οι Κούρδοι ονομάζουν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό και το οποίο εφαρμόζεται από το 2012 στην Βόρεια Συρία, στα εδάφη των Κούρδων μετά την κατάρρευση των κρατικών δομών του καθεστώτος Άσαντ μετά την έναρξη του συριακού εμφύλιου.

Το μοντέλο αυτό απορρίπτει τον κρατικό συγκεντρωτισμό και βασίζεται στις Κομμούνες ως τα κύτταρα της νέας κοινωνικής οργάνωσης, στις Λαϊκές Συνελεύσεις και τα Συμβούλια που λειτουργούν με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και όχι τόσο στην αντιπροσωπευτική “δημοκρατία” που ανταποκρίνεται στο μοντέλο του κρατικού συγκεντρωτισμού. Επίσης το μοντέλο του Συνομοσπονδισμού δεν περιλαμβάνει μόνο τους Κούρδους αλλά και άλλες εθνότητες και λαούς περιοχής, όπως τους Άραβες, Συροϊακωβίτες, τους Ασσύριους, τους Τουρκμένιους, Χαλδαίους, Γιεζίντι. Σε αυτό το μοντέλο είναι σεβαστή η διαφορετική εθνική και θρησκευτική ταυτότητα των λαών της περιοχής και προάγει την ειρηνική συνύπαρξη τους εντός της Συνομοσπονδίας χωρίς σύνορα.

Αν από την Γαλλική Επανάσταση και μετά, το νέο τύπου κράτος, το έθνος – κράτος θεωρήθηκε το μοντέλο έκφρασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εθνικής και κοινωνικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης των λαών, γεγονός που με διαστρεβλωμένο τρόπο οδήγησε τελικά στον 20ο αιώνα στην μισαλλοδοξία του εθνικισμού, τον ρατσισμό, τις εθνοκαθάρσεις και τις γενοκτονίες εντός των ορίων των εθνικών κρατών και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, για πρώτη φορά μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, μια επανάσταση και μάλιστα στην πιο πολύπαθη από εθνικές και θρησκευτικές συγκρούσεις περιοχή του πλανήτη, την Μ. Ανατολή, αμφισβητεί εμπράκτως το μοντέλο του έθνους – κράτους και προτάσσει μια διεθνή Συνομοσπονδία που περιλαμβάνει τις εθνότητες και τους λαούς της περιοχής.

Γι’ αυτό και η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία και η Ομοσπονδία της Βόρειας Συρίας έχει τεράστια πολιτική σημασία σήμερα.

Το ομοσπονδιακό – συνομοσπονδιακό μοντέλο είναι πολιτικά συγγενές με τις αρχές του αναρχισμού που αναπτύχθηκε από την περίοδο της Α’ Διεθνούς Ένωσης Εργατών. Όλοι οι κλασικοί αναρχικοί, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, απέρριπταν το Κράτος ως τον μηχανισμό διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων και προέτασσαν την Ομοσπονδία των Κομμούνων, των παραγωγών και των εργαζομένων που θα αντικαταστήσει το κράτος και το κεφάλαιο. Ο Μπακούνιν έξι μήνες πριν την Παρισινή Κομμούνα, μαζί με άλλους επαναστάτες αποπειράθηκε τον Σεπτέμβριο του 1870 να καταλάβει την Λυών, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας και να την μετατρέψει σε Κομμούνα. Καταλαμβάνοντας το δημαρχείο της πόλης εξέδωσαν μια διακήρυξη που πρότεινε την μετατροπή της Γαλλίας – η διακήρυξη κάνει λόγο για το Γαλλικό Έθνος και την Σωτηρία της Γαλλίας δεδομένου του Γαλλοπρωσικού πολέμου που είχε προηγηθεί – σε μια Επαναστατική Ομοσπονδία των Κομμούνων.

Ιστορικά η Κομμούνα δεν ήταν τίποτα άλλο από το αυτοδιοικούμενο, αυτοκυβερνώμενο και αυτοοργανωμένο Δήμο. Από τον καιρό του μεσαίωνα στην Ευρώπη αρκετές πόλεις είχαν αναπτύξει αυτοδιοικητικούς θεσμούς όπως τα δημοτικά συμβούλια και αποτελούσαν ελεύθερα εδάφη που ελέγχονταν από τους πολίτες-κατοίκους τους και αντιπαρατίθονταν στις τότε κρατικές οντότητες των μοναρχιών, των ευγενών-φεουδαρχών σε μια εποχή που επικρατούσε η δουλοπαροικία. Κάποιες από αυτές τις Κομμούνες αναδύθηκαν μετά από επαναστάσεις των λαϊκών τάξεων όπως η Κομμούνα του Μύντσερ στην Βεστφαλία σε μια περίοδο που είχε ξεσπάσει ο πόλεμος των χωρικών στην Γερμανία το 1535 εναντίον των φεουδαρχών και της Καθολικής Εκκλησίας και στην Θεσσαλονίκη το 1342 κατά την Επανάσταση των Ζηλωτών.

Κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης του 1789-’94 υπήρξε η Παρισινή Κομμούνα του 1793, το λαϊκό δημοτικό συμβούλιο που ήταν η πιο ριζοσπαστική δύναμη κατά την διάρκεια της επανάστασης η οποία εκκαθαρίστηκε από τον Ροβεσπιέρο όπως και οι επιτροπές και οι ριζοσπαστικές λέσχες των συνοικιών.

Στην Ισπανική Επανάσταση του 1936-’39, στις αγροτικές περιοχές όπου οι αναρχικοί είχαν κολλεκτιβοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα της γης και της αγροτικής παραγωγής, όπως π.χ. στην Ανατολική Αραγωνία όπου ο αριθμός των κολλεκτίβων ήταν γύρω στις 500 με μέλη γύρω στα 500.000, οι κολλεκτίβες των χωρικών ήταν οργανωμένες σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Υπήρχε π.χ. η Ομοσπονδία Αγροτικών Κολλεκτίβων της Αραγωνίας που ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1937. Οι αναρχικοί στην ύπαιθρο της “δημοκρατικής” ζώνης της Ισπανίας, στην Αραγωνία, την Ανδαλουσία, το Λεβάντε, την Καστίλη, την Καταλωνία, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα όπου το “δημοκρατικό” συγκεντρωτικό κράτος επιβίωνε, είχαν εγκαθιδρύσει ένα ελευθεριακό κομμουνιστικό σύστημα σε ομοσπονδιακό επίπεδο όπου την εξουσία την είχαν οι συνελεύσεις των χωριών που είχαν κολλεκτιβοποιήσει την γη και διαχειρίζονταν τα πάντα: την παραγωγή, την εκπαίδευση, την υγεία κλπ.

Άλλωστε ο φεντεραλισμός – συνομοσπονδισμός ήταν πάγια ο τρόπος οργάνωσης του αναρχικού κινήματος. Οι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές όπου είχαν δύναμη και επιρροή οργανώθηκαν σε ομοσπονδίες, στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Γαλλία, την Αργεντινή, την Λατινική Αμερική.

Η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) στην Ισπανία ήταν μια συνομοσπονδία εργατικών συνδικάτων. Το ίδιο και η CGT της Γαλλίας που ήταν η πρώτη αναρχοσυνδικαλιστική εργατική ομοσπονδία από το 1895 μέχρι τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο, πριν περιέλθει στον έλεγχο του ΚΚΓ, η FORA της Αργεντινής κλπ.

Το ίδιο ισχύει και για τις αμιγώς αναρχικές ομοσπονδίες, την FAI της Ισπανίας και της Ιταλίας, την FA της Γαλλίας. Ο ομοσπονδιακός τρόπος οργάνωσης, ο φεντεραλισμός, έρχεται σε αντίθεση με το μαρξιστικό μοντέλο που προτάσσει το συγκεντρωτικό κόμμα ως το μοντέλο οργάνωσης της εργατικής τάξης και του “εργατικού κράτους” (δικτατορία του προλεταριάτου).
Ο ομοσπονδιακός χαρακτήρας οργάνωσης των αναρχικών αντανακλά και την πρότασή τους όσον αφορά τον ομοσπονδιακό – συνομοσπονδιακό χαρακτήρα της κοινωνίας που επιδιώκουν, την ακρατική αταξική κοινωνία. Αντίθετα ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας των κομμουνιστικών κομμάτων αντανακλά τον κρατικιστικό-γραφειοκρατικό χαρακτήρα της κοινωνίας που επιδιώκουν και που επιβλήθηκε στην Σοβιετική Ένωση, την Ανατολική Ευρώπη, την Κίνα και σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου επικράτησαν αντιαποικιακά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και αντάρτικα.

Θα μπορούσαμε να βρούμε πολλά κοινά σημεία ως αναρχικοί με τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό της Επανάστασης στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία όπως η απόρριψη του έθνους-κράτους, η απόρριψη της πατριαρχίας και η χειραφέτηση των γυναικών, ο συνομοσπονδισμός, ο διεθνισμός, η αυτοοργάνωση, η αποκέντρωση, η πολιτική και οικονομική διαχείριση από την κοινωνική βάση, η απόρριψη της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας” και η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, η κοινωνική οικολογία, το συμβουλιακό σύστημα και οι Κομμούνες.

Η Επανάσταση στη Ροζάβα είναι αναγκασμένη να μάχεται σε πολλά μέτωπα, τους τζιχαντιστές του ISIS, άλλες ισλαμιστικές ομάδες, το καθεστώς Άσαντ και κυρίως την Τουρκία η οποία πριν από κάποιους μήνες κατέλαβε το 1 από τα 3 καντόνια της Βόρειας Συρίας, το Αφρίν και επιδιώκει την εξόντωση των Κούρδων και την διάλυση της Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας, αφού εύλογα ανησυχεί για την εξάπλωση της επανάστασης στο έδαφος του Β. Κουρδιστάν που κατέχει, κάτι που θα σήμαινε τον διαμελισμό της.

Δεν έχουμε σκοπό να εξιδανικεύσουμε ούτε να παρουσιάσουμε ότι όλα είναι τέλεια στο επαναστατικό εγχείρημα στην Βόρεια Συρία.

Στα πλαίσια της γεωστρατηγικής σύγκρουσης που ήδη μαίνεται στο έδαφος της Συρίας ανάμεσα στις ΗΠΑ,Αγγλία και Γαλλία που συνεπικουρούνται από το Ισραήλ και την Σαουδική Αραβία και από την άλλη μεριά η Ρωσία και το Ιράν που συνεπικουρούνται από τη Χεζμπολάχ, το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα είναι “σύμμαχος” με τη Δύση στον “κοινό” αγώνα κατά του ISIS. Τέτοιες ευκαιριακές λυκοσυμμαχίες όμως ιστορικά έχουν αποδειχθεί ότι δεν έχουν καλή κατάληξη για τα απελευθερωτικά κινήματα.

Να υπενθυμίσουμε ότι η αριστερά της δεκαετίας του ΄40 στην Ελλάδα που ήλεγχε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που δεν ήταν ένα αντικαπιταλιστικό επαναστατικό κίνημα αλλά ένα εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο που στόχευε στην αβασίλευτη δημοκρατία , συνεργάστηκε στην κατοχή με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως η Αγγλία στον “κοινό” αγώνα κατά του Άξονα. Όμως αυτό δεν εμπόδισε την σύγκρουση των Δεκεμβριανών, ούτε την καταστολή του εαμικού κινήματος.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι αναρχικοί στην Ισπανία έκαναν καταστροφικές επιλογές σε τακτικό επίπεδο όπως το να διαχωρίσουν την επανάσταση από τον πόλεμο εναντίον του Φράνκο. Δηλαδή στα πλαίσια του αντιφασισιστικού αγώνα συνεργάστηκαν με το αντεπαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο, ανέχτηκαν την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης παρά την εκκαθάριση των αναρχικών από τους μπολσεβίκους, πράγμα που βοήθησε στην καταστολή της επανάστασης μετά το 1937 από την “δημοκρατία” πριν την επικράτηση του Φράνκο.

Αποδεικνύεται διαχρονικά επίκαιρη η φράση του Μπακούνιν για την Παρισινή Κομμούνα όπου απαντώντας στις επικρίσεις εκ μέρους κάποιων “καθαρόαιμων” επαναστατών ότι η Παρισινή Κομμούνα δεν ήταν αρκετά σοσιαλιστική, ότι “…ανάμεσα στις τελειότερες θεωρίες και την πρακτική τους εφαρμογή υπάρχει μια τεράστια απόσταση που δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα σε λίγες μέρες…”.Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Επανάστασης στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία είναι ότι υπάρχει και με τα επιτεύγματα της και με τις ατέλειες της και ότι έχει ήδη αντέξει αρκετά χρόνια δίνοντας ένα ρεαλιστικό παράδειγμα στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Επανάστασης στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία είναι ότι υπάρχει και με τα επιτεύγματα της και με τις ατέλειες και ότι έχει ήδη αντέξει αρκετά χρόνια δίνοντας ένα ρεαλιστικό παράδειγμα στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.

Η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία συνδέει στο χρόνο το παρελθόν του επαναστατικού κινήματος με το σήμερα, το νήμα από την Παρισινή Κομμούνα του 1871, τις κοινότητες των Μεξικανών χωρικών στην επανάσταση των αδερφών Μαγκόν, του Ζαπάτα και του Βίγια, τα σοβιέτ στη Ρωσία του 1905 και του 1917 και της Ν.Α Ουκρανίας στην περιοχή της Μαχνοβτσίνα πριν τα καταστρέψει η δικτατορία των μπολσεβίκων, την Κομμούνα της Κροστάνδης, τα συμβούλια των εργατών και στρατιωτών στην Γερμανία το 1918-’19, τα εργοστασιακά συμβούλια και τις αγροτικές κομμούνες στην αναρχική Ισπανική Επανάσταση του 1936.

Αν και αρκετοί αναρχικοί έχουν πάει στη Ροζάβα ως εθελοντές για να πολεμήσουν κατά των τζιχαντιστών του ISIS (Ισλαμικό Κράτος) και μάλιστα έχουν δώσει τη ζωή τους για την επανάσταση, το επαναστατικό εγχείρημα της Ροζάβα – Βόρειας Συρίας δεν είναι αρκετά γνωστό, ούτε έχει προσελκύσει την προσοχή και το ενδιαφέρον που θα άξιζε από τον α/α χώρο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ενώ γενικότερα υπάρχει και η διαστρεβλωμένη αντίληψη και η πολεμική κομματιών της αριστεράς, ότι η ιστορία αυτή εντάσσεται στα σχέδια του διεθνούς ιμπεριαλισμού για την ανατροπή του φιλορωσικού και αντιαμερικανικού καθεστώτος Άσαντ που ως κράτος – παρίας αποτελεί στόχο της Δύσης ήδη από την δεκαετία του ’90 επειδή δεν είναι ενσωματωμένο στο διεθνές σύστημα της οικονομίας της αγοράς, άποψη η οποία ουσιαστικά δεν είναι αντιιμπεριαλιστική γιατί στηρίζει τον ρώσικο ιμπεριαλισμό έναντι του αμερικάνικου.

Αρκετοί στον α/α χώρο δείχνουν να τους ξενίζει το γεγονός ότι το εγχείρημα αυτό έχει αφετηρία τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων για την αυτοδιάθεση τους – πολλοί μιλούν ότι η εθνότητα είναι μια εφεύρεση και αυτοπροσδιορίζονται ως “αεθνιστές” – όμως οι κλασικοί αναρχικοί (βλ. Μπακούνιν) δεν αρνούνταν την ύπαρξη των εθνοτήτων, όμως εναντιώνονταν στο έθνος-κράτος το οποίο ήταν εφεύρεση της αστικής τάξης και πίστευαν ότι η αυτοδιάθεση των λαών μπορεί να εκπληρωθεί μόνο μέσα από μια ακρατική διεθνής συνομοσπονδία που θα σέβεται την διαφορετικότητα των λαών όσον αφορά την εθνική ταυτότητα, τα ήθη και τα έθιμα, την γλώσσα.

Ας μην ξεχνάμε ότι η αφορμή και για την επανάσταση της Παρισινής Κομμούνας στην οποία συμμετείχαν και αναρχικοί, ήταν η ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία το 1870 και ότι η επιδίωξη της γαλλικής κυβέρνησης του Θιέρσου να αφοπλίσει το Παρίσι και να παραδώσει στους Πρώσους τα κανόνια της Μονμάρτης, πυροδότησε την επανάσταση της εργατικής τάξης και του λαού του Παρισιού που ανακήρυξε την Κομμούνα διακηρύττοντας ότι, ‘‘Οι προλετάριοι του Παρισιού εν μέσω της ήττας και της προδοσίας της άρχουσας τάξης κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα να σώσουν την κατάσταση παίρνοντας στα χέρια τους τη διεύθυνση των δημόσιων υποθέσεων…’’. Μόνο όμως για εθνικιστές δεν θα μπορούσαν να κατηγορηθούν οι Κομμουνάροι.

Εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε παραλληλισμούς με την σημερινή εποχή αφού η υιοθέτηση από την ελληνική άρχουσα τάξη, το ελληνικό κράτος και το πολιτικό κατεστημένο της χώρας (κόμματα, ΜΜΕ, δικαστική εξουσία) των Δανειακών Συμβάσεων Διευκόλυνσης, τα γνωστά ως μνημόνια, κατάργησε κάθε έννοια κυριαρχίας και ασυλίας όσον αφορά την δημόσια περιουσία που παραδίδεται στους δανειστές, κατάργησε στην πράξη την αντιπροσωπευτική ‘‘δημοκρατία’’, παρέδωσε την εκτελεστική εξουσία στην Ε.Ε, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ γεγονός που μαζί με τα μέτρα και την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζεται από το 2010 πλήττει όχι φυσικά την εγχώρια άρχουσα τάξη της οποίας τα συμφέροντα ταυτίζονται με αυτά της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ αλλά την κοινωνική βάση, τις μεσαίες και κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Η υπαγωγή της χώρας στην εξουσία της Ε.Ε, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, η επιβολή των μνημονίων έχει τόσο κοινωνικοταξική διάσταση όσο και εθνική που συναρτώνται μεταξύ τους.
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία εκτιμά ότι το επαναστατικό εγχείρημα της Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας είναι κάτι που πρέπει να το αξιοποιήσουμε ως αναρχικοί, αν επιθυμούμε ειλικρινά να προωθήσουμε ένα επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα προς την κατεύθυνση του ξεπεράσματος του κράτους και του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και η Πρωτοβουλία πιστεύει ότι πρέπει να γίνει αντικείμενο μελέτης, συζήτησης και προβληματισμού από τον ελληνικό α/α χώρο με σκοπό να αποτελέσει ένα ‘‘εργαλείο’’ για την προώθηση ενός αγώνα πραγματικά επαναστατικού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Σίγουρα η κατάσταση και οι συνθήκες στον α/α χώρο δεν είναι καθόλου καλές σήμερα. Έλλειψη σοβαρής πολιτικής συγκρότησης, έλλειψη ιδεών και προτάσεων για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, σύγχυση πολιτική και ιστορική, διχόνοια και κατακερματισμός, ‘‘μικροκομματικοί’’ ανταγωνισμοί, είναι χαρακτηριστικά που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια.

Ενώ τα τελευταία χρόνια ζούμε κοσμογονικές αλλαγές λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της κρίσης χρέους και των μνημονίων, ως α/α χώρος δείχνουμε ανήμποροι να κάνουμε υπερβάσεις και να εξελιχθούμε σε ένα αληθινό επαναστατικό ρεύμα που φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο – όχι απλώς τον μικρόκοσμό μας – και την κοινωνία. Τα συνταρακτικά γεγονότα του 2010–2012, η εξέγερση κομματιών της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στα μνημόνια και την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε, οι επανειλημμένες απόπειρες χιλιάδων ανθρώπων να καταλάβουν το κοινοβούλιο, κατέδειξαν την αδυναμία μας να δράσουμε καταλυτικά και να επηρεάσουμε τα γεγονότα προς μια αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση, προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Αποδειχθήκαμε απροετοίμαστοι και χωρίς να μπορούμε να έχουμε θέσεις και προτάσεις για την κρίση, τα μνημόνια, το ζήτημα του χρέους, και την ουσιαστική κατάργηση της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ που συντελέστηκε με την επιβολή των μνημονίων και την παραβίαση του ίδιου του θεσμικού νομικού πλαισίου.

Δεν εκφράσαμε καμία εναλλακτική κοινωνική πρόταση απέναντι στο εκβιαστικό δίλλημα των καθεστωτικών παραγόντων, ‘‘μνημόνια ή καταστροφή’’. Σταθήκαμε περισσότερο θεατές των γεγονότων χωρίς να κάνουμε τίποτα παραπάνω από τους απλούς χιλιάδες εξεγερμένους πολίτες που επανειλημμένα πολιόρκησαν το κοινοβούλιο προσπαθώντας να εισβάλουν και να ακυρώσουν την επιβολή των μνημονίων και οι οποίοι συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής. Αρκετοί σήμερα μετά από χρόνια αντιλαμβάνονται ότι το 2010 – 2012 χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για να δράσουμε καταλυτικά και να ωθήσουμε τα πράγματα προς μια άλλη κατεύθυνση. Για τον α/α χώρο δεν έμπαινε ούτε κατά διάνοια η προοπτική του να εκμεταλλευτούμε την κρίση και την γενική απονομιμοποίηση του συστήματος που προκάλεσαν τα μνημόνια και οι πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης έτσι ώστε να δημιουργήσουμε μια κατάσταση ρήξης και ανατροπής αν όχι σε ένα βραχυπρόθεσμο επίπεδο, τουλάχιστον σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι υπήρχε περισσότερο η επιθυμία μιας εξέγερσης πολλαπλάσιας πιθανόν από αυτήν του Δεκεμβρίου του 2008. Όμως η εξέγερση από μόνη της χωρίς μια προοπτική ρήξης, χωρίς μία εναλλακτική κοινωνική αντιπρόταση είναι αναπόφευκτο ότι θα οδηγούσε σε αδιέξοδο.

Το γεγονός ότι δεν έμπαινε καν ζήτημα επανάστασης ως απάντηση στην κρίση και στα μνημόνια δεν ήταν λόγω των ‘‘ανώριμων’’ αντικειμενικών συνθηκών ή γιατί τα κοινωνικά κομμάτια που εξεγέρθηκαν στα μνημόνια δεν ήθελαν να ακούσουν προτάσεις για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση αλλά γιατί η έννοια της επανάστασης είναι πια κάτι ξένο και όχι οικειοποιήσιμο από αρκετούς στον α/α χώρο ενώ για κάποιους είναι απλώς ένα σύνθημα κενού περιεχομένου. Όμως σε αντίθεση με το τι ίσχυε παλιά στα κλασικά αναρχικά κινήματα, ξενίζουν και οι έννοιες του λαού, της πολιτικής, του κοινωνικού. Αρκετοί σήμερα φαίνεται να έχουν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι ο αναρχισμός είναι ένα life style ρεύμα αποκομμένο από τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας. Άλλοι εξομοιώνουν το κράτος με την κοινωνία – χωρίς να παραβλέπουμε ότι το κράτος τροφοδοτείται από τις κοινωνικές αντιφάσεις – θέτοντας στο στόχαστρο της κριτικής τους, τους πάντες ως φορείς της καταπίεσης και της υποταγής εκτός φυσικά από τον εαυτό τους, διαμορφώνοντας μια αντίληψη ότι ο αναρχισμός σήμερα είναι μια αντικοινωνική θεωρία και πρακτική όπου το ‘‘εξεγερμένο’’ άτομο έρχεται σε σύγκρουση με όλους κάτι που δεν οδηγεί στην αλλαγή της υποταγής και της καταπίεσης που βρίσκεται στην κοινωνία αλλά αποκόπτεται από αυτήν αφήνοντας το πρόβλημα άθικτο. Άλλωστε ο αναρχισμός δεν ήταν κάτι άλλο από ένα αυθεντικό λαϊκό και προλεταριακό κίνημα που επηρέασε εκατομμύρια ανθρώπους κυρίως από την εργατική τάξη και την αγροτιά στη Γαλλία, στην Ιταλία, Ισπανία, Ρωσία, Μεξικό, Αργεντινή και αλλού.

Σήμερα τα σύγχρονα αντιεξουσιαστικά ‘‘κινήματα’’ σε αντίθεση με τον κλασικό αναρχισμό δεν δίνουν τόση σημασία στο Κράτος ως τον φορέα της κεντρικής συγκεντρωτικής εξουσίας που πρέπει να καταστραφεί και να αντικατασταθεί αλλά σε μορφές και μηχανισμούς εξουσίας πιο ‘‘αποκεντρωμένους’’ και πιο διάχυτους στην κοινωνία όπως η εξουσία πάνω στη φύση και τα ζώα και η εκμετάλλευσή τους, ο μιλιταρισμός, η πυρηνική ενέργεια, η πατριαρχία, ο σεξισμός, ζητήματα φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας είναι η αλήθεια. Όμως η οπτική πάνω σε αυτά τα ζητήματα γίνεται με τέτοιο τρόπο που τα αποσυνδέει από τον φορέα της κεντρικής εξουσίας, το κράτος, του οποίου η ύπαρξη είναι η γενεσιουργός αιτία αυτών των μορφών εξουσίας με εξαίρεση την πατριαρχία και τον σεξισμό που προϋπήρχαν πριν την εμφάνιση του κράτους. Για παράδειγμα, η εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης, ο βιομηχανικός τρόπος εκμετάλλευσης των ζώων και ο βιομηχανικός τρόπος παραγωγής και εκμετάλλευσης των τροφίμων και του κρέατος, τα μεταλλαγμένα, η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας οφείλονται στο σύγχρονο βιομηχανικό έθνος – κράτος και το κεφάλαιο που έχουν επιβάλλει τον σύγχρονο βιομηχανικό τρόπο ζωής. Σήμερα δίνεται περισσότερη σημασία σε τοπικές μορφές αντίστασης ανάλογα με τις προτεραιότητες των συντροφισσών/ων που συμμετέχουν στα σημερινά αντιεξουσιαστικά ‘‘κινήματα’’ και σε δράσεις ‘‘περιφερειακές’’ της κεντρικής εξουσίας του κράτους, αποκομμένες από έναν αγώνα που στοχεύει στην καταστροφή του κράτους.

Άλλωστε έχει επικρατήσει σήμερα η άποψη ότι ‘‘η εξουσία δεν έχει κέντρο (βλέπε μεταδομισμός – μετααναρχισμός), έτσι ως αναρχικοί αδυνατούμε να φανταστούμε μια κοινωνική επανάσταση με καθολικούς όρους, να καταστρέψουμε τα οχυρά της κεντρικής εξουσίας και να φτιάξουμε άλλες δομές κοινωνικής οργάνωσης, αλλά δίνουμε περισσότερο σημασία σε αποσπασματικές δράσεις που τις περισσότερες φορές δεν συνδέονται μεταξύ τους, πράγμα που μας καθιστά αναποτελεσματικούς στον αγώνα εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου. Σε αντίθεση με ό,τι επικρατεί στα αντιεξουσιαστικά ‘‘κινήματα’’ της Δύσης, η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία αποδεικνύει ότι μπορεί να συνδεθούν όλες οι πτυχές του αγώνα εναντίον όλων των μορφών καταπίεσης σε μια κοινή συνισταμένη, δηλαδή η απόρριψη του συγκεντρωτικού έθνους κράτους και ο συνομοσπονδισμός με τον αγώνα εναντίον της πατριαρχίας και για την χειραφέτηση των γυναικών ως την κοινωνική οικολογία. Κατά τη γνώμη μας θα πρέπει να συνδεθούν αυτοί οι επιμέρους αγώνες σε μια κοινή συνισταμένη, σε μια επαναστατική προοπτική για την καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους.

Η ήττα της εξέγερσης και των κινητοποιήσεων του 2010 – 2012 ενάντια στα μνημόνια που οφείλεται στην ανυπαρξία ενός επαναστατικού κινήματος που να έχει απαντήσεις για την κρίση, το ζήτημα του χρέους και να προτείνει την επανάσταση για την ακρατική αταξική κοινωνία βασισμένη σε ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο οδήγησε πέρα από την κοινωνική ήττα και στην σημερινή πολιτική κρίση του α/α χώρου και σε μια κατάσταση που εντείνει την ηττοπάθεια, την εσωστρέφεια, τη διχόνοια, τον ανταγωνισμό, την έλλειψη αλληλεγγύης, την έλλειψη αγωνιστικής προοπτικής.

Σε αντίθεση με μας που δεν εκμεταλλευτήκαμε την ιστορική ευκαιρία της εξέγερσης του 2010 – 2012, αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση πατώντας στις δικές μας πολιτικές αδυναμίες να εκμεταλλευτούμε την κοινωνική οργή, ήταν η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή που από ένα περιθωριακό κόμμα του 1% που έπαιρνε στις εκλογές, έχει γίνει σήμερα τρίτη πολιτική δύναμη διατηρώντας μάλιστα την εκλογική της βάση. Επίσης την κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση εκμεταλλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε την εξουσία το 2015 προβάλλοντας τον εαυτό του ως μια αριστερή “αντισυστημική” δύναμη υποσχόμενος το σκίσιμο των Μνημονίων και παρ’ όλη την προδοσία του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015 και την ψήφιση του Γ΄ Μνημονίου – την δεύτερη μεγαλύτερη προδοσία του λαού μετά απ’ αυτή του 2010 –, αποδείχθηκε η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση ελέω απουσίας οποιασδήποτε κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης.

Αποτέλεσμα όμως της πολιτικής αδυναμίας του α/α χώρου και της ήττας του 2012 ήταν το ότι αρκετοί ‘‘επένδυσαν’’ στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστώντας στην άμβλυνση της κρατικής καταστολής απέναντι στον χώρο ή έχοντας ακόμα και την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει ‘‘αντίσταση’’ από τον ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές και να αναπτυχθεί μία εναλλακτική διακυβέρνηση στην χώρα εκτός ΟΝΕ.
Γι’ αυτό και αρκετοί στον χώρο είτε ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, είτε στήριξαν το δημοψήφισμα του 2015 όπου παραβιάστηκε η βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας χωρίς να υπάρξει απάντηση για την προδοσία αυτή.

Ως Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία εκτιμούμε ότι η επανάσταση αυτή μπορεί να αποτελέσει ένα εργαλείο προώθησης ενός αγώνα μέσα από τον οποίο να αποπειραθούμε να αλλάξουμε όχι απλώς τον μικρόκοσμό μας αλλά την κοινωνία έτσι όπως θα μας άρμοζε ως αναρχικές /οί.
Με αφορμή την Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία επιδιώκουμε μια συζήτηση σήμερα για το τι θέλουμε να κάνουμε ως αναρχικές/οί. Mια συζήτηση που να αφορά τον ρόλο μας ως αναρχικοί, το αν έχουμε την ιστορική αποστολή να αλλάξουμε την κοινωνία και τον κόσμο και ταυτόχρονα μαζί με την κοινωνία και τους εαυτούς μας, αν θέλουμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, αν θέλουμε να υπερβούμε τις πολιτικές μας αδυναμίες και να γίνουμε δυνατοί, αν θέλουμε να καταστρέψουμε το κράτος και το κεφάλαιο, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία επαναστατική κοινωνική οργάνωση που θα αντιμετωπίζει δραστικά και αποτελεσματικά τον σεξισμό και την πατριαρχία σε κάθε σύγχρονη έκφανσή της, που θα διασφαλίζει την προστασία της φύσης, καταργώντας το κεφάλαιο και κάθε ανταγωνιστική οικονομική σχέση, αν θέλουμε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, αν θέλουμε να κάνουμε μια επανάσταση ξεκινώντας από τον τόπο που ζούμε και δίνοντας το παράδειγμα της επέκτασής της. Η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία μας προσφέρει ένα φωτεινό παράδειγμα ότι όλα αυτά είναι πιθανά αρκεί να έχουμε την βούληση και την αποφασιστικότητα να κάνουμε υπερβάσεις και να γίνουμε καταλύτες της ιστορίας.

Πιστεύουμε ότι μια εκδήλωση με θέμα την Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία και την προοπτική της Κοινωνικής Επανάστασης στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα ήταν μια καλή αρχή και ένας τρόπος να συζητήσουμε για μας, για το τι θέλουμε να κάνουμε, για τις θέσεις και τις προτάσεις μας, τα μέσα αγώνα, την στρατηγική μας, για την ΑΝΑΡΧΙΑ, την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, την ακρατική αταξική κοινωνία. Καλούμε τις συντρόφισσες/ους ανεξάρτητα αν είναι άτομα ή ανήκουν σε συλλογικότητες, ομάδες, στέκια, καταλήψεις που επιθυμούν ειλικρινά ένα τέτοιο διάλογο να θέσουν τις απόψεις τους και τους προβληματισμούς τους. Πιστεύουμε πως μια τέτοια συζήτηση χωρίς προκαταλήψεις χρειάζεται ο α/α χώρος.
Καλούμε τις συντρόφισσες/ους να συμμετέχουν ενεργά σε μια διήμερη εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕ (αίθουσα Αντωνιάδου) στις 4 και 5 Απριλίου 2019

Πέμπτη 4 Απριλίου 17:30 Θέμα:

Η Κοινωνική Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία

Παρασκευή 5 Απριλίου 17:30 Θέμα:

Η Επανάσταση στο χθες και στο σήμερα. Από την Παρισινή Κομμούνα, στην Ισπανική Επανάσταση έως την Επανάσταση στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία .Η προοπτική μιας διεθνούς Κοινωνικής Επανάστασης σήμερα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Επανάσταση της Ροζάβα – Βόρειας Συρίας