Φέτος, η 8 του μάρτη, που έχει καθιερωθεί ποια σαν διεθνής ημέρα της γυναίκας είχε ξεχωριστή σημασία. Για το μαχητικό φεμινιστικό κίνημα, το αντιφασιστικό κίνημα και γενικά για όλους τους αγωνιζόμενους προοδευτικούς ανθρώπους, ο Μάρτιος του 2019, μπορεί να θεωρηθεί ένας μήνας όπου έγινε κάτι το ασυνήθιστο, κάτι το όποιο δεν μπορέσαμε ακριβώς να καταλάβουμε ούτε και να συνειδητοποιήσουμε την διάσταση του από ιστορική άποψη, την δίκια μας ιστορία, δηλαδή αυτή των από τα κάτω, αυτή όσων δεν σταμάτησαν ποτέ να ονειρεύονται ένα κόσμο ποιο δίκαιο και που πάλεψαν και παλεύουν γι’ αυτόν.
Θυμάμαι τις κουβέντες μας, 20 χρόνια πίσω, έφηβοι ακόμα, με την ορμή μας στο ζενίθ να βάζουμε στη ζυγαριά τι έχουμε να κερδίσουμε αν βαδίσουμε τον δρόμο του αγώνα, της ανυποταξίας, της αμφισβήτησης. Με νηφαλιότητα καταλήγαμε τότε σε ένα κυνικό ‘τίποτα’, δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα, είμαστε από την πλευρά που πάντα χάνει, πάντα ηττάται. Βλέπεις το μυαλό μας ήταν ήδη φαρμακωμένο, η ήττα είχε ήδη μπει βαθειά μέσα μας, στα ενδότερα του φαντασιακού μας. Παρόλα αυτά δεν ήμασταν λίγοι όλοι εμείς που αδιαφορώντας για το αδιέξοδο της κατάστασης δώσαμε της μάχες μας και κάνα δυο φορές η αστική τάξη άρχισε να νιώθει κάπως άβολα. Αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δε πιστέψαμε ότι μπορούμε να νικήσουμε, έτσι αρκεστήκαμε να δίνουμε μάχες με μισή καρδία, για το γαμώτο.
Τι έγινε λοιπόν το διαφορετικό τον περασμένο Μάρτιο;
Έχουμε να γιορτάσουμε μια νίκη, μια πραγματική, πολύ πραγματική, καθόλου συμβολική νίκη. Μια νίκη δικιά μας, μια νίκη που κερδήθηκε από ένα δικό μας στρατό, ένα στρατό που είναι ο μοναδικός στον κόσμο που έχει φεμινιστικό γυναικείο τμήμα, αυτόνομο και ευδιάκριτο, το YPJ. ‘Ενα στρατό που δεν πολεμάει για κάποιο κράτος και καμιά αστική τάξη αλλά μονάχα για να προστατέψει την επανάσταση και να απελευθερώσει τις κοινότητες του. Ένα στρατό πολυεθνικό και πολυσυλλεκτικό, με μονάδες Κούρδων, Αραμάιων, Τουρκμένων και Αράβων. Με διεθνιστές αναρχικούς και κομμουνιστές από πολλές χώρες του κόσμου. Ένα στρατό που συστήθηκε από μια επαναστατημένη κοινωνία με την βοήθεια ενός οργανωμένου κινήματος.
Έχουμε να γιορτάσουμε και μια ήττα, αυτή του σκοταδιστικού και φασιστικού μορφώματος ονόματι Ισλαμικού Κράτους (Ι.Κ) που είδαμε να ξεσπά με απερίγραπτα ωμή και φρικιαστική βία, οργανωμένα και ξεδιάντροπα απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό και αδύναμο. Στη μέση ανατολή ο φασισμός πήρε την μορφή του Ι.Κ και της σαλαφιστικής ιδεολογίας. Το πρώτο ηττήθηκε πλήρως στρατιωτικά. Είναι πράγματι απολαυστικό να βλέπεις τα καθάρματα αυτά να παραδίδονται γονυπετής στις μαχήτριες του YPJ. Το ρέκβιεμ του Ι.Κ παίζεται την ίδια ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στις όχθες του Ευφράτη ποταμού, όπου οι τελευταίοι και ποιο φανατικοί οπαδοί του αυτό-ανατινάζονται ανάμεσα στις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Ένα μεγάλο ερώτημα είνμαι και το τι θα γίνει με τους περίπου 40.000 αιχμαλώτους τζιχαντιστές (γυναίκες και παιδιά συμπεριλαμβανομένου) που έχουν προσωρινά στοιβαχτεί σε αυτοσχέδιες φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και δεν μιλάμε για τυχαίους αιχμαλώτους, αλλά για τον σκληρό πυρήνα του Ι.Κ, για αυτούς που το θεώρησαν ευλογία, που βίαζαν αιχμάλωτες κοπέλες Γιαζίντι, που έκοβαν κεφάλια, πυρπολούσαν και όλα τα γνωστά φρικαλέα. 5 με 8 χιλιάδες των αιχμαλώτων αυτών είναι μαχητές από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, αυτοί που έσπευσα να πολεμήσουν στις πρώτες γραμμές. Οι χώρες προέλευσης τους αρνούνται να τους πάρουν πίσω και η ευθύνη για την κράτηση τους βαραίνει αποκλειστικά την δημοκρατική αυτοδιοίκηση. Δείγμα του πολιτισμού της οποίας είναι ότι παρέχει ανθρωπιστικά άρτιες συνθήκες (σύμφωνα με τον ερυθρό σταυρό) κράτησης στα κτήνη που λίγο ποιο πριν αποκεφάλιζαν παιδιά και συγγενείς τους.
Αλλά φανατικοί ισλαμιστές δεν είναι μονάχα οι σαλαφιστές του Ι.Κ, υπάρχουν και ένα σωρό άλλες ομαδοποιήσεις όπως η Αλ Νούσρα (η Αλ Καίντα της Συρίας) και ο Εθνικός Στρατός που περιμένουν με ανυπομονησία την εντολή του Ερντογάν ώστε να συνεχίσουν την επέλαση, πάντα με την κάλυψη των ένοπλων δυνάμεων του τουρκικού κράτους το οποίο θέλει πάση θυσία να δει το πολιτικό πείραμα της Ροζάβα και την κοινωνική εδραίωση του πολιτικού προγράμματος του ΠΚΚ να εκμηδενίζεται.
Δεν είναι μονάχα το τουρκικό κράτος που βλέπει εχθρικά την συνομοσπονδία της βορειοανατολικής Συρίας. Η εισβολή, κατοχή και εθνοκάθαρση που συντελέστηκε στο Αφρίν πριν από ακριβώς ένα χρόνο -με την σιωπηλή συγκατάθεση ΗΠΑ, Ρωσίας και Ε.Ε- δείχνει ξεκάθαρα της διαθέσεις των τοπικών αλλά και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι στον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό.
Όσο για τον σαλαφισμό, αυτός σίγουρα θα βρει άλλους τρόπους και τόπους να επανέλθει, γιατί οι αιτίες που τον γεννούν όχι μόνο δεν εξαλείφονται, ίσα ίσα, γενικεύονται.
Ο φασισμός, με την έννοια της απόλυτης επιβολής μιας νοοτροπίας ανωτερότητας, φυλετικής ή και θρησκευτικής τρέφεται από την απόγνωση, τον φόβο, την φτώχεια. Αυτά περισσεύουν στο πλανήτη και είναι βαθειά νυχτωμένοι όσοι νομίζουν πως η εξαθλίωση μονάχα είναι αρκετή για ένα ξεσηκωμό με θετικό πρόσημο.
Ας φανταστούμε μονάχα τι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε από ξενοφοβικά, ρατσιστικά και φασιστικά αντανακλαστικά στις κοινωνίες της “πολιτισμένης” Ευρώπης μας σε περίπτωση μιας μεταναστευτικής κρίσης που δεν θα περιοριστεί στο 1,5 εκατομμύριο που είδαμε πρόσφατα αλλά που θα είναι πολλαπλάσια, πράγμα όχι και τόσο αδιανόητο αν αναλογιστούμε την κλιματολογική-οικολογική και κοινωνική κρίση που διαφαίνεται καθαρά στον ορίζοντα. Ας αναλογιστούμε σοβαρά τις αντιδράσεις όσων θα δουν ακόμη ποιο εξαθλιωμένους -από τους ίδιους- ανθρώπους να διεκδικούν όχι λίγο καπιταλιστική “ευμάρεια”… αλλά κάποιο επίδομα ή βοήθημα.
Το τι απαιτείται για να αντιμετωπιστούν αυτού του είδους τα αντανακλαστικά ίσως να είναι και ένα χρήσιμο δίδαγμα από τον αγώνα που έδωσαν και δίνουν οι λαοί στα απελευθερωμένα εδάφη της βορειοανατολικής Συρίας. Τα στοιχεία που ξεχωρίζουν είναι από την μία πως είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα εναλλακτικό φαντασιακό που θα εμπνεύσει τις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας και από την άλλη να υπάρχει ένας πολιτικός φορέας που να είναι σε θέση να φέρει εις πέρας της προκλήσεις στο οργανωτικό και διπλωματικό επίπεδο. Και φυσικά ο ένοπλος λαός που θα προστατέψει τον εαυτό του.
Και όσοι αντιιμπεριαλιστές σπεύσουν να φωνασκούν πως αυτό έγινε δυνατό μονάχα με την εμπλοκή των ΗΠΑ ας αναλογιστούν πως το Ι.Κ έφτασε ως το Κομπάνι μονάχα με την υποστήριξη της Νατοικής Τουρκίας, του Κατάρ και άλλων χωρών του κόλπου και πως το καθεστώς Ασσάντ υπάρχει μονάχο λόγο του μακελειού που διαπράττει σε καθημερινή βάση η Ρωσική αεροπορία εναντίων του Συριακού λαού. Είναι ούτως η άλλος μια χρήσιμη συζήτηση το αν την σήμερον ημέρα η όποια επανάσταση μπορεί να σταθεί δίχως να έχει διπλωματικές, εμπορικές και στρατιωτικές σχέσεις με κάποιο από το μπλόκ εξουσίας που λυμαίνονται τον πλανήτη.
Η νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων της Συρίας (SDF) κόστισε την ζωή σε περίπου 12.000 μαχητές και μαχήτριες από όλες της εθνότητες που τις απαρτίζουν, μέσα στους νεκρούς αυτούς είναι και δεκάδες διεθνιστές/διεθνίστριες. Χωρίς την θυσία αυτή κανένα αμεσοδημοκρατικό πείραμα δεν θα μπορούσαμε να λάβει χώρα, καμία γυναικεία απελευθέρωση δεν θα ήταν δυνατή. Οι νεκροί αυτοί είναι και δικοί μας νεκροί και δε θα πρέπει να λησμονηθούν.
Θα κλείσουμε με τα λόγια του συντρόφου Λορέτζο Ορσετι, που έπεσε μαχόμενος στις 17 Μαρτίου 2019
«Γεια σας.
Αν διαβάζετε αυτή την στιγμή αυτό το μήνυμα είναι σημάδι πως δεν είμαι πια σε αυτόν τον κόσμο. Μην λυπηθείτε παρά μόνον λιγάκι γιατί εμένα δεν με λυπεί• δεν μετανιώνω για τίποτα, είμαι νεκρός επειδή έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό, υπερασπιζόμενος τους πιο αδύναμους και παραμένοντας πιστός στις ιδέες μου για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Επομένως, παρόλο που έφυγα νωρίς, η ζωή μου μπορεί να θεωρηθεί μια επιτυχία και είμαι σχεδόν σίγουρος πως έφυγα με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν θα μπορούσα να έχω επιθυμήσει κάτι περισσότερο.
Σας εύχομαι το καλύτερο δυνατό και ελπίζω (αν δεν το έχετε ήδη κάνει πράξη) να αποφασίσετε να δώσετε την ζωή σας για τον πλησίον σας, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Μόνον νικώντας τον ατομισμό και τον εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Οι καιροί είναι δύσκολοι, το ξέρω, αλλά μην αφήνεστε στην παραίτηση, μην εγκαταλείπετε την ελπίδα• ποτέ! ούτε για μια στιγμή.
Ακόμα και τότε που όλα μοιάζουν χαμένα και που οι δυστυχίες που χτυπάνε τους ανθρώπους και τον κόσμο μας μοιάζουν ανυπέρβλητες, ψάξτε να βρείτε τη δύναμη και να την μεταφέρετε και στους συντρόφους σας.
Είναι κυρίως στις πιο σκοτεινές στιγμές που το δικό σας φως είναι χρήσιμο.
Και να θυμάστε πάντα πως «κάθε καταιγίδα ξεκινάει με μια απλή σταγόνα». Παλέψτε να είστε εσείς εκείνη η σταγόνα.
Σας αγαπώ όλους και ελπίζω τα λόγια μου να βρουν γόνιμο έδαφος σε εσάς.
Serkeftin!
Orso,
Tekoser,
Lorenzo
Πηγή: Εφημερίδα δρόμου άπατρις
