Η Τουρκία θεωρείται θανάσιμος εχθρός των Κούρδων, αλλά χρησιμοποιεί γερμανικά τανκς και βρετανικά ελικόπτερα: Αυτό προκαλεί διεθνή αγανάκτηση.
του David Greaber
Θυμάστε εκείνες τις κουρδικές δυνάμεις που υπερασπίστηκαν τόσο ηρωικά τη συριακή πόλη Kobane από το Isis; Κινδυνεύουν να εξολοθρευτούν από το ΝΑΤΟ.
Η αυτόνομη κουρδική περιοχή της Rojava στη βορειοανατολική Συρία, η οποία περιλαμβάνει το Kobane, αντιμετωπίζει εισβολή. Ένας στρατός χώρας μέλους του ΝΑΤΟ συσσωρεύεται στα σύνορα, συγκεντρώνοντας συντριπτική δύναμη πυρός και εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας που μπορούν να αναπτύξουν μόνο οι πιο προηγμένες στρατιωτικές δυνάμεις. Ο αρχηγός αυτών των δυνάμεων δηλώνει ότι θέλει να επιστρέψει την Ροζάβα στους “νόμιμους ιδιοκτήτες” της, οι οποίοι, πιστεύει, είναι Άραβες, όχι Κούρδοι.
Την περασμένη άνοιξη, ο αρχηγός αυτός έκανε παρόμοιες δηλώσεις σχετικά με την κουρδική πόλη Afrin της Συρίας η οποία βρίσκεται ακόμα πιο δυτικά. Μετά από αυτό, ο ίδιος στρατός του ΝΑΤΟ, χρησιμοποιώντας γερμανικά τανκς και βρετανικά επιθετικά ελικόπτερα και υποστηριζόμενος από χιλιάδες σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές, επετέθη στην περιοχή. Σύμφωνα με τα κουρδικά πρακτορεία ειδήσεων, η εισβολή οδήγησε σε διωγμό περισσότερους από 100.000 Κούρδους πολίτες που εκδιώχθηκαν αποκλειστικά από το Αφρίν. Σύμφωνα με πληροφορίες, χρησιμοποίησαν τον βιασμό, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες ως συστηματικά μέσα τρομοκράτησης. Αυτή η βασιλεία του τρόμου συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και ο διοικητής και αρχηγός αυτού του στρατού του ΝΑΤΟ επανέλαβε ότι σκοπεύει να κάνει με την υπόλοιπη Βόρεια Συρία αυτό που έκανε και στο Αφρίν.
Αναφέρομαι βεβαίως στον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος και μετατρέπεται σε όλο και πιο ισχυρό δικτάτορα. Είναι όμως ζωτικής σημασίας να υπογραμμίσουμε ότι πρόκειται για δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Αυτό όχι μόνο σημαίνει ότι εξοπλίζονται με υπερσύγχρονα όπλα, σημαίνει επίσης ότι τα όπλα αυτά συντηρούνται από άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
Μαχητικά αεροσκάφη, επιθετικά ελικόπτερα ακόμα και τανκς τύπου Panzer τα οποία προμηθεύει η Γερμανία -όλα αυτά παθαίνουν τεράστιες ζημιές στην μάχη. Οι άνθρωποι που επιθεωρούν , συντηρούν, επισκευάζουν, αντικαθιστούν και παρέχουν ανταλλακτικά είναι συνήθως εργολάβοι που εργάζονται για αμερικανικές, βρετανικές, γερμανικές ή ιταλικές επιχειρήσεις. Η παρουσία τους είναι καθοριστικής σημασίας διότι το τουρκικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι των YPG και YPJ, εκείνων των υπερασπιστών του Kobane που η Τουρκία έχει δεσμευτεί να καταστρέψει, εξαρτάται εξ ολοκλήρου από αυτούς.
Αυτό συμβαίνει επειδή, εκτός από το τεχνολογικό του πλεονέκτημα, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Οι περισσότεροι από τους καλύτερους αξιωματικούς του και ακόμη και πιλότοι βρίσκονται στη φυλακή μετά την αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος το 2016 και τώρα διοικούνται από κυβερνήτες που επιλέγονται με κριτίριο την πολιτική πίστη και όχι τις δεξιότητες. Οι υπερασπιστές της Rojava, αντίθετα, είναι έμπειροι βετεράνοι. Σε μια δίκαιη μάχη, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να αντιμετωπίσουν μια τουρκική εισβολή όπως ακριβώς είχαν κάνει κατά το παρελθόν όταν έτρεψαν σε φυγή τους υποστηριζόμενους από την Τουρκία τζιχαντιστές.
Ένας “δίκαιος αγώνας” σε αυτή την περίπτωση θα σήμαινε την πρόσβαση σε όπλα αντιαρματικά και αντιαεροπορικά. Αλλά αυτή ακριβώς ήταν η υπόσχεση της κυβέρνησης του Τραμπ προς την Τουρκία, ότι δεν θα άφηνε τους Κούρδους να αποκτήσουν τέτοια όπλα. Ακόμα και οι δυνάμεις που συνεργάζονται άμεσα με τα αμερικανικά και τα βρετανικά στρατεύματα για να νικήσουν το Ισλαμικό Κράτος δεν θα έπαιρναν ποτέ τα αμυντικά όπλα που χρειάζονταν για να αποτρέψουν τουρκική επίθεση από αέρος και επίγεια με άρματα, μία επίθεση που φαίνεται αναπόφευκτη και η οποία αν κρίνουμε από το τι έγινε στο Αφρίν θα συνοδευτεί από τη χρήση βομβών Ναπάλμ και βομβών διασποράς.
Από τη στιγμή που θα αποσυρθούν οι Αμερικανικές δυνάμεις, οι πρώην σύμμαχοί τους θα είναι ανίκανοι να αμυνθούν εναντίον των προηγμένων όπλων που η Βρετανία και οι ΗΠΑ προσφέρουν στην Τουρκία. Χαρακτηριστικά, τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αντιμετωπίζουν την Τουρκία ως ένα είδος ιδιαίτερου και αδίστακτου κράτους, του οποίου οι περιοδικές εκρήξεις βίας που απευθύνονται σε Κούρδους πολίτες -ο βομβαρδισμός και η καταστροφή των δικών της νοτιοανατολικών πόλεων το 2015, η εθνοκάθαρση του Afrin και οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εναντίον χωριών στο Ιράκ- πρέπει να γίνουν ανεκτές, για να μην ευθυγραμμιστεί με εχθρούς όπως το Ιράν ή τη Ρωσία. Ομοίως, οι ειδήμονες και οι πολιτικοί φαίνεται να σφυρίζουν αδιάφορα και να κοιτάζουν από την άλλη, καθώς ο Ερντογάν συλλαμβάνει ή φυλακίζει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων καθηγητών, δημοσιογράφων και εκλεγμένων βουλευτών, επειδή αυτοί λένε πράγματα που δεν του αρέσουν -ή ακόμη και όταν ο ίδιος δηλώνει δημοσίως ότι “Κανένας Ευρωπαίος σε κανένα μέρος του κόσμου δεν θα μπορεί να περπατήσει με ασφάλεια στους δρόμους” αν τον αψηφήσουν.
Αλλά η Τουρκία δεν είναι ένα αδίστακτο κράτος. Η Τουρκία είναι το ΝΑΤΟ. Ο στρατός της φυλάσσει την ανατολική πλευρά της Ευρώπης. Οι αστυνομικές δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας της είναι επιφορτισμένες με το να σταματήσουν τη ροή των προσφύγων από πολέμους της Μέσης Ανατολής στην Ευρώπη -που όλο και περισσότερο συνεπάγεται πυρ εναντίον των προσφύγων στα σύνορα- μια υπηρεσία για την οποία πληρώνονται εκατομμύρια ευρώ σε άμεση αποζημίωση.
Μόνο και μόνο επειδή η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, η κυβέρνησή της κατάφερε να συμπεριληφθεί το PKK (το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν), οι αντάρτες που αγωνίζονται για αυτονομία στη νοτιοανατολική Τουρκία από τη δεκαετία του 1990, στον “Διεθνή κατάλογο τρομοκρατικών οργανώσεων” το 2004, ακριβώς τη στιγμή που το ΡΚΚ παραιτήθηκε από αιτήματα για χωριστή κρατική υπόσταση και προσπάθησε να ξεκινήσει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η ετικέτα “τρομοκρατίας” ισχύει σχεδόν αποκλειστικά μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ. Το PKK ασφαλώς δεν θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από τα Ηνωμένα Έθνη, την Ινδία, την Κίνα ή ακόμη και από την Ελβετία.
Είναι επειδή η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ ο λόγος για τον οποίο ο δυτικός Τύπος πρέπει να πάρει στα σοβαρά τους παράξενους ισχυρισμούς της ότι το πείραμα της φεμινιστικής δημοκρατίας που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Ροζάβα είναι, από μόνο του, μια μορφή «τρομοκρατίας».
Το ότι η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ και προστατεύει τα σύνορα της Ευρώπης είναι ο λόγος για τον οποίο οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν εξέφρασαν αντίθετη άποψη ή και εξέφρασαν την υποστήριξή τους όταν ο στρατός της εισέβαλε στον μέχρι τότε ειρηνικό θύλακα του Αφρίν, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε λοιπόν όχι μόνο να καθαρίσει εθνοτικά τον κουρδικό πληθυσμό και να θέσει τέρμα στο δικό του πείραμα με τη φεμινιστική δημοκρατία, αλλά και να χρησιμοποιήσει την επαρχία για να επανεγκαταστήσει τις οικογένειες των πιο άπληστων ισλαμιστών ανταρτών που διαφορετικά θα είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.
Είναι επειδή η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ, ο λόγος για τον οποίο ο δυτικός τύπος αισθάνεται υποχρεωμένος να υποκρίνεται ότι η Τουρκία είναι εχθρός του Ισλαμικού κράτους, παρά τις ατελείωτες ενδείξεις για ενεργό τουρκική συνεργασία με τους ισλαμιστές και το γεγονός, γνωστό σε όλους στην περιοχή, ότι τα πλήγματα των Τούρκων κατά του Isis στη Συρία είχαν ως επί το πλείστον στόχο το να πιέσουν τους αρχηγούς των ισλαμοφασιστικών συμμοριών να συμμορφωθούν με την τουρκική γραμμή.
Ως αποτέλεσμα, έχουμε το περίεργο θέαμα των “πρώην” Αλ Κάιντα και ISIS τζιχαντιστών να συνεργάζονται τώρα με τον Ερντογάν για να πολεμήσουν το YPG ως μέρος μιας μισθοφορικής δύναμης 100.000 ανδρών. Επιπλέον, άνδρες όπως ο Seyf Ebu Bekir, ο οποίος ήταν διοικητής του Isis όταν πραγματοποιούσε τις περιβόητες σφαγές στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης του Παρισιού, είναι τώρα διοικητές του υποστηριζόμενου από την Τουρκία Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Από την πλευρά του, ο Έμπου Μπεκίρ προειδοποίησε τη Γαλλία να μην παρεμβαίνει στα τουρκικά σχέδια και να μην την εμποδίσει να καταστρέψει τους προαιώνιους Κούρδους εχθρούς.
Εάν όλα αυτά είναι δύσκολο να κατανοηθούν, είναι εν μέρει επειδή πολλοί από εμάς -συμπεριλαμβανομένων πολλών που φαίνονται “αντιιμπεριαλιστές”- φαίνεται να έχουν ξεχάσει πώς λειτουργούν οι αυτοκρατορίες. Η βρετανική αυτοκρατορία δεν έστειλε συχνά βρετανικά στρατεύματα σε μάχες. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ εξοπλίζουν και διατηρούν τις δυνάμεις ασφαλείας του επίσημου συμμάχου τους, της Τουρκίας, για να πετάξουν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, να οδηγήσουν τα τανκς του ΝΑΤΟ και να πυροβολήσουν τους πρόσφυγες με τον ίδιο τρόπο που η Τουρκία απασχολεί τις λεγεώνες της Αλ Κάιντα και του Ίσις για να κάνει τη βρώμικη δουλειά της τρομοκρατίας και της εθνοκάθαρσης. Έχουμε μερικώς εξουδετερώσει τους τρομοκράτες, θέτοντάς τους υπό κάποιο έλεγχο, με τον ίδιο τρόπο που η Ρώμη κάποτε έλεγχε τον Αλάρικο τον Γότθο, ή οι ΗΠΑ τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Και ξέρουμε πόσο καλά λειτούργησε αυτό.
Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Οι διεθνείς δυνάμεις θα μπορούσαν να άρουν το de facto αποκλεισμό του ΝΑΤΟ που εμποδίζει τις δυνάμεις που νίκησαν το Isis να αμυνθούν. Υπάρχουν αιτήματα για μια διεθνή ζώνη χωρίς πτήσεις, κατά προτίμηση υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία μπορεί να επιβληθεί από άλλη χώρα εκτός από την Αμερική -ενδεχομένως από τη Γαλλία ή ακόμη και από τη Ρωσία. Και αυτό θα επέτρεπε στο YPG / J να πολεμήσει με ίσους όρους. Οι υπερασπιστές της Ροζάβα είναι απόλυτα ικανοί να αποκρούσουν τον τουρκικό στρατό εάν το πλεονέκτημα της υψηλής τεχνολογίας του στρατού αυτού εξουδετερωθεί.
Μακροπρόθεσμα, η τουρκική κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να αντιδρά σε όσους έχουν διαφορετικό όραμα για το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή προσπαθώντας να τους δολοφονήσει και να επιστρέψει στο τραπέζι της ειρήνης. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για τη Συρία, όπου το αποκεντρωμένο μοντέλο της Rojava θα μπορούσε να είναι το κλειδί για την επίλυση της σύγκρουσης.
Αλλά προς το παρόν, χρειαζόμαστε μια επείγουσα απάντηση στον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι Κούρδοι στη Ροζάβα. Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη μέρα με την μέρα – και είναι πολύ πιθανό ότι το ΝΑΤΟ σύντομα θα διεξαγάγει μία από τις χειρότερες γενοκτονικές σφαγές του 21ου αιώνα.
πηγή: http://www.rojavakurdistan.gr/
